Το εμβόλιο της αυτοεκτίμησης
Η αυτοεκτίμηση έχει παρερμηνευθεί συχνά ως ταυτόσημη της αυτοπεποίθησης. Οι αγγλικές λέξεις «self-worth» και «self-esteem» γίνονται όροι ανταλλαγής μίας απόπειρας να κατανοήσουμε τί μας συμβαίνει όταν κάτι μας λείπει απο δύναμη και απόδοση σε όσα προσπαθούμε. Ωστόσο, η διαφορά τους είναι ουσιαστικά μεγάλη.
Η διαφoρά μεταξύ αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης
Η αυτοεκτίμηση είναι ένα σκυρόδεμα αυταξίας ενώ η αυτοπεποίθηση αποκτά διαστάσεις μεταβλητότητας και ρευστότητας καθώς η δεύτερη αφορά σε συγκεκριμένα πεδία δράσης: «Έχω αυτοπεποίθηση στη ζωγραφική αλλά στο χορό όχι». Όποιος επιθυμεί να βελτιώσει το βαρόμετρο της αυτοπεποίθησης δεν μένει παρά να προσπαθήσει, να εκπαιδεύσει τον εαυτό του στο επίμαχο μέτωπο και στο τέλος να προσθέσει το χρίσμα της αυτοπεποίθησης.
Η αυτοεκτίμηση απο την άλλη, είναι ζήτημα εσωτερικευμένης αισθησης του εαυτού μου. Είναι ο τρόπος που αισθάνομαι για τον εαυτό μου, ο τρόπος που του μιλώ καθημερινά. Η αυτοεκτίμηση ξεκινά απο τα πρώτα κιόλας χρόνια της αναπτυξιακής πορείας του ανθρώπου καθώς απο τους πρώτους μήνες, ένα μωρό μπορεί να χρησιμοποιήσει το χαμόγελο της μαμάς του ως κάτοπτρο για να διαπιστώσει – σε ένα ασυνείδητο επίπεδο φυσικά- εάν είναι επιθυμητός/-ητή ή όχι. Η αυτοεκτίμηση ξεκινά απο τη βρεφική ηλικία και φτάνει μέχρι το τέλος της ζωής μας. Είναι μαραθώνιος, δεν έχει στατικότητα, έχει όμως σταθερές που πρέπει να τηρούνται για να οικοδομηθεί σωστά απο την αρχή. Η αυτοεκτίμηση είναι εμβόλιο αντισωμάτων. Οι γονείς δείχνουν στο παιδί πώς είναι να νιώθει άξιο να ζει, να αγαπιέται αλλά και να ανήκει εκεί ενώ τα αντισώματα μετά, θα αντισταθούν σε όποιον δοκιμάσει να αναιρέσει αυτή την αξία στο ίδιο πρόσωπο. Αυτό μπορούν να το πετύχουν αν προσπαθήσουν είτε είναι μαζί οι γονείς είτε χωρισμένοι.
Διάβασε ακόμα: Δήθεν ενωμένη οικογένεια ή διαζύγιο.
Πώς καλλιεργείται η αυτοεκτίμηση;
Η εμβόλιμη δόση είναι όταν σε κάθε σύγκρουση γονέα και παιδιού, η σχέση τους παραμένει άρρηκτη, όταν μας εκπαιδεύουν να απορρίπτουμε συμπεριφορές και όχι προσωπικότητες, να κρίνουμε πράξεις και όχι προσωπα. Όταν διδάξεις σε ανθρώπους να διαχωρίζουν την κακία απο τον κακό άνθρωπο τότε θα ελαχιστοποιήσεις τον ιό της ελλιπούς αυτοεκτίμησης. Είναι παράμιλλη της διαφοροποίησης του καρκίνου απο τον καρκινοπαθή. Η αυτοεκτίμηση είναι πολύτιμο αγαθό που εάν δεν αποκτηθεί στην παιδική ηλικία στις σωστές βάσεις, θα πρέπει να γίνει εξαρχής νέα προσέγγιση του ατόμου (σε ενήλικη πια μορφή) για να διεκδικήσει την αίσθηση ενός επιθυμητού εαυτού, εκείνου του προσώπου που όταν κοιτάζεται στον καθρέπτη, αναγνωρίζει το πρόσωπο ως μία οντότητα που αξίζει ανεξαρτήτως επιτευθγμάτων ή αποτυχιών. Η αυτοεκτίμηση είναι να θέλεις να ζεις και να ξέρεις γιατί να το κάνεις. Δεν την ενδιαφέρει το χειροκρότητα του κόσμου όπως στην περίπτωση της αυτοπεποίθησης. Την ενδιαφέρει να είναι συνειδητή η απόφασή σου να είσαι στη σκηνή και συνήθως το χειροκρότημα το προσφέρει κεκλεισμένων των θυρών.
Μπορεί να σε ενδιαφέρει κι αυτό: Μοναξιά και μοναχικότητα, ποια η διαφορά.
Το παιδί μέσα μας θέλει φροντίδα, θέλει αναγνώριση και σύνδεση. Η φροντίδα μοιαζει ως επιφανειακή προτροπή όμως -όπως όλα τα πράγματα- η ίδια έχει πολλές αναγνώσεις. Φροντίδα σε όσα σκέφτομαι, σε όσα επιτρέπω να νιώσω, σε όσα είμαι ήδη ή σε όσα προσπαθώ; Φροντίδα σημαίνει αναγνώριση και σύνδεση. Όλα αυτά συμμαχούν για να μπορούμε στο τέλος της ημέρας να είμαστε χαρούμενοι που ζήσαμε και αυτή τη μέρα. Να νιώθουμε οτι ανήκουμε στη ζωή που ζούμε και στον καθρέπτη που μας αντικατοπτρίζει. Να είμαστε δηλαδή εκεινοι που ήμασταν απο την αρχή όταν κλέβαμε το χαμόγελο της μαμάς και το μετουσιώναμε σε αυτοεκτίμηση. Απο την κούνια...
Διάβασε κι αυτό: τα παιδιά της πανδημίας - γιατί η βόλτα είναι το φάρμακό τους
Η Χριστίνα Μπογιατζή γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και είναι Αναπτυξιακή Ψυχολόγος (Παιδοψυχολόγος) και Λογοπαθολόγος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νεας Υόρκης (N.Y.U.) στις Η.Π.Α. και απο το 2003, εργάζεται σε ιδιωτικό γραφείο Νοτίων Προαστίων ασκώντας Συμβουλευτική Γονέων, Ψυχοθεραπεία, ομαδική -ατομική- και Λογοθεραπεία σε παιδιά και ενήλικες. Είναι Υπ. Διδάκτωρ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών μελετώντας το θέμα του προεφηβικού ναρκισσισμού. Διδασκει στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο Αθηνών την Ψυχολογία και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Το άγαλμα, το φάντασμα και το Πρόσωπο». Αρθρογραφεί σε ψηφιακές εφημερίδες και περιοδικά καθώς και πραγματοποιεί σεμινάρια για γονείς μέσω της Σχολής Γονέων του Δήμου Γλυφάδας. Τέλος, βρίσκεται σε εθελοντικές Αποστολές με το ίδρυμα Σταυρος Νιάρχος.
