Τα παιδιά της πανδημίας- Γιατί η βόλτα είναι το φάρμακό τους

Άραγε, πόσο εύκολα θα θυμούνται αυτές οι γενιές την απρόσμενη περίοδο ενός ανυποψίαστου διαρρήκτη που πήρε τη μορφή του Covid-19; Ποια ηλικία απ’ όλες θα έχει τις ακριβέστερες θύμησες ενός εγκλεισμού και των περιβόητων μηνυμάτων μετακίνησης; Τα παιδιά, τα εφηβάκια ή οι νεαροί φοιτητές; Αν και δεν μπορούμε να αποχαιρετήσουμε την πανδημία ακόμη, μπορούμε να αποτιμήσουμε εν μέρει όσα αφήνει πίσω της. 

Οι διαφορετικές αντιδράσεις των παιδιών

Είναι εμφανή τα συμπτώματα μιας βεντάλιας, που, μέσα στην παλίνδρομη κίνησή της, αποτυπώθηκε ως ο παράγοντας «Χ» στην καθημερινότητα των μαθητών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Κάποια παιδιά ανυπομονούν να βγουν έξω από το σπίτι και να επαναστατήσουν. Άλλα έχουν την ανάγκη να παραμείνουν μέσα, με σχεδόν φοβικό τρόπο.

Διάβασε κι αυτό: Μοναξιά ή μοναχικότητα, ποιά η διαφορά.

Το κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά. Κοινά χαρακτηριστικά μπορούν να θεωρηθούν τα ανεβασμένα επίπεδα άγχους, όπως και η λεγόμενη «βαριεστημάρα» όλων των παιδιών. Η δεύτερη παρενέργεια στα παιδιά μας αφορά στην παρατεταμένη έκθεσή τους στους υπολογιστές και στα ψηφιακά έναντι των αληθινών παιχνιδιών.

Μέσα στην πανδημία, αυτό που θίχτηκε σε βάθος ήταν το κύτταρο της ελεύθερης και δημιουργικής σκέψης, κάτι το οποίο ήταν ανέκαθεν συγκοινωνούν δοχείο της δημιουργικής αλληλεπίδρασης και της κοινωνικοποίησης. Η πανδημία αφαίρεσε αυτό το δικαίωμα από τα παιδιά, τους έφηβους και όλους εμάς που θέλαμε να ζήσουμε μακριά από οθόνες και τηλέφωνα. Τα παιδιά εμφάνισαν στοιχεία μιας δυσμενέστερης ικανότητας για προσήλωση σε οτιδήποτε μαθησιακό ή και απλώς σε ένα βιβλίο χειρός. Οι έφηβοι κλείστηκαν κι άλλο στον εαυτό τους, μετέτρεψαν το δωμάτιό τους σε φοιτητικό διαμέρισμα και οι γονείς κρατήθηκαν μακριά από μια πιο ισορροπημένη σχέση μαζί τους.

Το μάθημα του σχολείου έγινε ένα καθημερινό στοίχημα αυτοσαρκασμού και όλα ενσάρκωσαν μία ακόμη ασυμβατότητα ανάμεσα στην ουσιαστική μάθηση και τη σχέση μαθητή - δασκάλου. Τα παιδιά μας έχουν υποφέρει από την πανδημία και καλά θα κάνουμε να αναλάβουμε την ευθύνη να επουλώσουμε τις πληγές τους. Χρειάζονται κοινωνικοποίηση, άθληση, πιτζάμα πάρτι και φωτιά στις παραλίες με λουκάνικα σε αναμμένα κάρβουνα και κιθαρίτσα. Μας αναιρέθηκε το οξυγόνο της εγκάρδιας εγγύτητας και μπήκε στη θέση του ο φόβος για τη ζωή και τον θάνατο. 

Διάβασε επίσης: το σύνδρομο της παραίτητησης, η νέα μορφή κατάθλιψης που αφορά παιδιά. 

Πώς θα θεραπεύσουμε τα παιδιά μας

Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τίποτα και κανέναν για όσα συμβαίνουν από την αρχή του 2020, πρέπει, όμως, να σηκώσουμε μανίκια και να ασχοληθούμε με τα κατάλοιπα της πανδημίας «εντός, εκτός και επί τα αυτά». Οι έφηβοι χρειάζονται ενθάρρυνση να βγουν έξω από τα δωμάτια και τα κινητά τους, τα παιδιά του Δημοτικού πρέπει να σκαρφαλώσουν σε δέντρα με τους φίλους τους και οι φοιτητές να ξαναερωτευτούν, φλερτάροντας στις καφετέριες. Ακούγεται, ίσως, παράξενο το ότι η θεραπεία μας είναι αυτό που κάποτε έμοιαζε ανοριοθετημένο μέσα μας. Ωστόσο, αυτή η εποχή της ψηφιακής πολυπραγμοσύνης δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως ζούμε με ανθρώπους, ενώ τελικά σχετιζόμαστε κυρίως με τις εικόνες τους - μέσα από φόβο και ανασφάλεια.

Τα παιδιά χρειάζονται άνοιγμα σε δραστηριότητες, περιπάτους και παιχνίδια... Οι υπόλοιποι ας επιλέξουν ό,τι αγαπούν και ό,τι τους ψυχαγωγεί, γιατί αυτή η πανδημία δεν έφερε ιό μόνο στα κύτταρα του σώματος, αλλά και σε εκείνα του ψυχισμού μας. Η ικανότητα του ανθρώπου να συνδέεται είναι αυτό που τον κρατά σε εγρήγορση μέσα από μια βαθιά ευγνωμοσύνη. Εάν διαρρήξεις αυτήν την επαφή, όσο δικαιολογημένος και αν θα είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Θα πάψουμε να είμαστε ανθρώπινοι και θα καταλήξουμε φαντάσματα του εαυτού μας. Ανοίξτε τις πόρτες να φύγουμε μακριά από τετράγωνες οθόνες και πληκτρολόγια που πήραν φωτιά, ειδάλλως η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μας θα υποστεί τεράστιο πλήγμα.

Διάβασε κι αυτό: Δήθεν ενωμένη οικογένεια ή διαζύγιο.

Εικόνα

Η Χριστίνα Μπογιατζή γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και είναι Αναπτυξιακή Ψυχολόγος (Παιδοψυχολόγος) και Λογοπαθολόγος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νεας Υόρκης (N.Y.U.) στις Η.Π.Α. και απο το 2003, εργάζεται σε ιδιωτικό γραφείο Νοτίων Προαστίων ασκώντας Συμβουλευτική Γονέων, Ψυχοθεραπεία, ομαδική -ατομική- και Λογοθεραπεία σε παιδιά και ενήλικες.  Είναι Υπ. Διδάκτωρ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών μελετώντας το θέμα του προεφηβικού ναρκισσισμού.  Διδασκει στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο Αθηνών την Ψυχολογία και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Το άγαλμα, το φάντασμα και το Πρόσωπο». Αρθρογραφεί σε ψηφιακές εφημερίδες και περιοδικά καθώς και πραγματοποιεί σεμινάρια για γονείς μέσω της Σχολής Γονέων του Δήμου Γλυφάδας. Τέλος, βρίσκεται σε εθελοντικές Αποστολές με το ίδρυμα Σταυρος Νιάρχος.