ΝΕΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Πληκτρολόγησε μια λέξη-κλειδί που σε ενδιαφέρει

AdBlock Detection Block

Επιτρέψτε τις διαφημίσεις στον ιστότοπό μας

Φαίνεται πως χρησιμοποιείτε κάποιο πρόγραμμα (ad blocking) αποκλεισμού διαφημίσεων.
Στηρίξτε μας για έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση.

Μοναξιά ή μοναχικότητα; Γιατί είναι σημαντικό να καταλάβεις τη διαφορά

Ποιοι φοβούνται την μοναξιά και ποιοί απολαμβάνουν την μοναχικότητα.
3
'
μοναξιά ή μοναχικότητα istock

Μοναξιά ή μοναχικότητα; Πρόκειται για ένα δίπολο που προσδιορίζει την αιώνια πάλη ανάμεσα σε ό,τι μας αποξενώνει και σε ό,τι μας συνδέει. Δύο λέξεις με κοινή εννοιολογική ρίζα, μα στο τέλος η ψαλίδα ανοίγει τόσο, ώστε οι φιλόξενοι της μοναξιάς να βιώνουν οδυνηρά συναισθήματα, ενώ οι μοναχικοί να μεταμορφώνονται σε σοφούς πομπούς νηφαλιότητας, αγάπης και σύνδεσης. Θα τολμήσω να φανταστώ δύο ίδιους ανθρώπους να βρίσκονται στην ίδια καφετέρια, να πίνουν τον ίδιο καφέ, αλλά ο ένας να είναι εκεί επειδή νιώθει μόνος, ενώ ο δεύτερος όχι. Τι κάνει όλη τη διαφορά, λοιπόν, στο εύθραυστο λογισμικό της καρδιάς μας και μπερδευόμαστε τόσο σε αυτό το δίπολο της εσωτερικής μας ζωής; 

Ποιοι φοβούνται τη μοναξιά και γιατί

Η μοναξιά είναι αίσθηση απώλειας ή υπολειπόμενης αξίας μέσα μας. Είναι η βαθιά αίσθηση πως «σε κάτι υστερώ», «κάτι δεν θα μου συμβεί», «κάποιος δεν θα γίνω». Οι ρίζες της αφορούν κυρίως στην παιδική και την εφηβική ηλικία. Ο τρόπος που παίξαμε παιχνίδια (μοναχικό παιχνίδι, παράλληλο ή συνεργατικό) φέρνει στο φως πολλές απαντήσεις για την ενδεχόμενη μελλοντική μοναξιά μας. Το παιδί που δεν είχε τρόπο ή δικαίωμα να παίξει μοναχικά δεν ένιωσε ποτέ τη χαρά να δημιουργεί μέσα στη σιωπή των λέξεων και στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Κάθε σιωπή μπορεί να μεταβολιστεί ως απειλή, κάθε απειλή ως φόβος εγκατάλειψης. Το παράλληλο παιχνίδι (παίζουμε στον ίδιο χώρο, αλλά ο καθένας με το παιχνίδι του), όπως και το συνεργατικό (παίζουμε μαζί και μοιραζόμαστε παιχνίδια) γίνονται πολλές φορές η βίαιη μετάβαση στη δυαδικότητα προτού ακόμη υπάρξει η απόλαυση της μοναχικής συνύπαρξης με τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι που τρέμουν τη μοναξιά είναι συνήθως αυτοί οι οποίοι δεν έχουν καθοδηγηθεί ή δεν τους έχει επιτραπεί να γνωρίσουν τα ευεργετήματα της παρέας του εαυτού τους. Έχουν νιώσει την απόσταση των άλλων ως απόρριψη και μέσα από ενδοψυχικές άμυνες (απώθηση συναισθημάτων, άρνηση κ.τ.λ.) έχουν καταστήσει μοιραία τον εαυτό τους ως κακή παρέα. Η μοναξιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο ιδεασμός μιας κακής συντροφιάς, του εαυτού μας. Το παράδοξο αυτού του ιδεασμού είναι ότι ουδείς είναι πραγματικά επιζήμιος για τον εαυτό του, εάν δεν του μάθουν να φοβάται μέσα του αυτό που απομένει, όταν πίνει μόνος του καφέ στην καφετέρια.

Και ποιοι απολαμβάνουν την μοναχικότητα

Η μοναχικότητα, από την άλλη, είναι σχεδόν συνώνυμη της ενσυνειδητότητας (mindfulness), καθώς έχουν και οι δύο κοινή την ενδοσκόπηση και την εσωτερικότητα. Μπορείς να απολαύσεις το μοναχικό παιχνίδι με τα στρατιωτάκια στα 5 σου χρόνια όσο και τον espresso σου στα 35. Είναι το ίδιο αντικείμενο, η ίδια σχέση και συνύπαρξη. Η μοναχικότητα βοηθά τον άνθρωπο να ζήσει αντανακλαστικά τον εαυτό του, να κάνει συναισθηματικές διορθώσεις τραυμάτων, να ξεπεράσει φοβίες, να επιμορφωθεί, να διευρύνει ορίζοντες δημιουργικότητας, να απενοχοποιηθεί από στερεότυπα της κοινωνίας, όπως τον αναμενόμενο υφέρπων σχολιασμό ότι κάτι δεν πάει καλά με εκείνον που πίνει μόνος του καφέ στην καφετέρια!

Οι δρόμοι της μοναξιάς και της μοναχικότητας έχουν φαινομενικά κοινά στοιχεία, όμως στην ουσία τους διαφέρουν όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Κανένας δεν μπορεί να είναι με άλλον, εάν πρώτα δεν ξέρει να είναι και μόνος, ενώ όποιος μπορεί να είναι μόνος πολύ πιθανό να καταφέρει να είναι, τελικά, με όλους μέσα του. Παραδειγματίζομαι από τους μοναχούς των θρησκειών μας, δανείζομαι τη λέξη «μοναχός» και αποποιούμαι της λέξης «μόνος», με ελπίδα και πυξίδα την πανανθρώπινη συνύπαρξη.

Διάβασε κι αυτό: Τι είναι το Σύνδρομο Παραίτησης

Εικόνα
bogiatsi

Η Χριστίνα Μπογιατζή γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και είναι Αναπτυξιακή Ψυχολόγος (Παιδοψυχολόγος) και Λογοπαθολόγος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νεας Υόρκης (N.Y.U.) στις Η.Π.Α. και απο το 2003, εργάζεται σε ιδιωτικό γραφείο Νοτίων Προαστίων ασκώντας Συμβουλευτική Γονέων, Ψυχοθεραπεία, ομαδική -ατομική- και Λογοθεραπεία σε παιδιά και ενήλικες.  Είναι Υπ. Διδάκτωρ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών μελετώντας το θέμα του προεφηβικού ναρκισσισμού.  Διδασκει στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο Αθηνών την Ψυχολογία και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Το άγαλμα, το φάντασμα και το Πρόσωπο». Αρθρογραφεί σε ψηφιακές εφημερίδες και περιοδικά καθώς και πραγματοποιεί σεμινάρια για γονείς μέσω της Σχολής Γονέων του Δήμου Γλυφάδας. Τέλος, βρίσκεται σε εθελοντικές Αποστολές με το ίδρυμα Σταυρος Νιάρχος.

Αγαπημένο