Τι χάνεις όταν κάποιος σου ρίχνει βιτριόλι και πλέον δεν έχεις το ίδιο πρόσωπο;

Μεγάλο παράδειγμα προβληματισμού για όσα είναι τελικά το «πρόσωπο» του ανθρώπου δείχνει να είναι αυτο της Ιωάννας Παλιοσπύρου μέσα απο την υπόθεση με το βιτριόλι. Το πρόσωπο του ανθρώπου έχει βρεθεί πολλές φορές στο μικροσκόπιο ψυχολόγων, θεολόγων και κοινωνιολόγων όπως σίγουρα και αυτό των νομικών. Η αποπροσωποίηση της ψυχής όμως είναι  κάτι βαθύτερο απο το πρόσωπο του ανθρώπου. Οσο βιώνουμε φαινόμενα όπως αυτό της εν λόγω υπόθεσης, διαπιστώνουμε πως η ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί να μετρηθεί, να περιγραφεί ούτε και να εκτοπιστεί υπαρξιακά ακόμη και εάν όλες οι συνιστώσες που τής αποδίδει ο κόσμος καταρριφθούν.

Ποιο ειναι το πρόσωπο του ανθρώπου τελικά; Τι υπάρχει μέσα απο την καταστροφή ιστών δέρματος μυών και κοκκάλων; Αν αφαιρέσεις το πρόσωπο απο έναν άνθρωπο, τι ακριβώς του αφαίρεσες; Του αφαίρεσες την οψη; Του αναίρεσες την ομορφιά, την ταυτότητα ή και την αξιοπρέπεια; Στη θεολογία, το πρόσωπο είναι αυτο που υπερβαίνει τη φύση του μιας και με αυτό έχει ταυτιστεί η όψη του Θεανθρώπου και συνεπώς, δεν μιλάμε πλέον για μάτια και χείλια. Οι κοινωνιολόγοι θεωρούν το κάθε πρόσωπο μέρος ενός συνόλου, που μέσα απο ένα συλλογικό γίγνεσθαι, όλοι κινούνται προς μία ενιαία κατευθυνση για να βγουν συμπερασματικές στατιστικές τιμές προς βρώση και πόση των επιτήδειων -και μή. Οι ψυχολόγοι τι λένε για το πρόσωπο;

Σε ενδιαφέρει κι αυτό: το ψυχολογικό προφίλ του δράστη στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά

Τι είναι η αποπρoσωποίηση;

Τι χάνεις, όμως, όταν κάποιος σου ρίχνει βιτριόλι και πλέον δεν θα έχεις το ίδιο πρόσωπο;

Τί χανεις όταν το μόνο που θα μπορεί να μοιάζει ίδιο με τον εαυτό που ήξερες θα είναι οι κόρες των ματιών σου; Η αποπροσωποίηση της ψυχής είναι συνεχής διαδικασία εμβάθυνσης του εαυτού μας, μόνο που στην περίπτωση της Ιωάννας έγινε πολύ βίαια και άδικα.

Το γήρας αναγκάζει τον άνθρωπο να δει έναν εαυτό να αλλάζει, να τον δει να αποκτά διαφορετική όψη, περπατημα, φωνή, ακόμη και χαρακτήρα. Η μεγάλη διαφορά είναι οτι μεγαλώνοντας, προσαρμοζόμαστε σιγά σιγά ενώ σε ένα έγκλημα όπως αυτό, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν να αντέξει την απότομη αλλαγή. Πώς να ξυπνήσεις ένα πρωί ξαφνικά στα 30 σου και να αντικρύσεις ένα διαλυμένο αυτί, ένα λιωμένο χέρι; Εκεί λοιπον, ρευστοποιείται κάθε ιδέα, κάθε εικόνα για τον εαυτό σου ως ύλη και αναγκάζεσαι να ψάξεις μέσα βαθιά, να αναζητήσεις αυτό που είσαι απογυμνωμένο, απομονωμένο και αυτούσιο χωρίς καμία υλική υποστήριξη απο οτιδήποτε άλλο. 

Η αποπροσωποποίηση της ψυχής είναι μία εξελικτική διαδρομή κάθε ανθρώπου που επιθυμεί να φύγει απο την ύλη και να μεταβεί στο άχρονο και απρόσωπο της ψυχής του. Η ψυχή δεν έχει πρόσωπο, δεν το χρειάζεται. Εχει υπόσταση μέσα απο όσα δεν την περιορίζουν, συνεπώς κάθε απώλεια προσώπου και ύλης βρίσκεται εύκολα εναρμονισμένη με τον θρίαμβο του επαναπατρισμού της στο άπειρο. Η απώλεια προσωπου σε έναν ανθρωπο δεν συνιστά απώλεια δύναμης ή ταυτότητας ή και αξίας. Αντιθέτως, όσο περισσότερο αναμετρηθεί ο ανασφαλής νους με τις ψευδαισθήσεις του περί «παντοδυναμίας» του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανάκτηση πραγματικής ζωής ένθεν κακείθεν.

Διάβασε ακόμα: Έγκλημα στα Γλυκά Νερά - Τι πραγματικά θυμάται ένα μωρό