3 χρόνια μετά τον γάμο μου...
Όλοι μας έχουμε αλλάξει γνώμη για πολλά θέματα, που νομίζαμε ότι είχαμε ξεκάθαρη άποψη. Όλοι μας! το θέμα είναι να το παραδεχτούμε. Να έχουμε το θάρρος να πούμε «δεν είχα αυτή την άποψη, αλλιώς τα ήξερα…». Να είμαστε ειλικρινείς.
Χτες ήταν η επέτειος του γάμου μου. Ποτέ δεν ήμουν το κορίτσι που ονειρεύονταν τη μέρα του γάμου του, το νυφικό και όλα αυτά. Προσέξτε, δεν κατηγορώ τα κορίτσια που το κάνουν, είναι φυσιολογικό, ειδικά σε μια κοινωνία που μας προετοιμάζει μέσα από κυρίαρχα πρότυπα, ταινίες, περιοδικά κλπ.
Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά τώρα…. Χτες είχα επέτειο. Και να ξέρετε η μέρα του γάμου μου ήταν υπέροχη, καμία σχέση με αυτό που ΔΕΝ είχα φανταστεί. Μπορεί να παντρευτήκαμε μακριά από την Αθήνα, ήταν εκεί όμως οι αληθινοί μου φίλοι και οι πιο κοντινοί μου συγγενείς. Και περάσαμε ΤΕΛΕΙΑ!
Το βασικό όμως είναι ότι μετά από τρία χρόνια γάμου – αλήθεια τώρα τα προηγούμενα 9 χρόνια σχέσης δεν τα μετράμε; – μπορώ να πω ότι ο έγγαμος βίος μου πάει αρκετά. Για τη συμβίωση έχω γράψει ξανά, είναι αρκετά σημαντικό θέμα. Τώρα που το σκέφτομαι, ο μισός μας έγγαμος βίος είναι εν μέσω πανδημίας. Απίστευτο!
Ποτέ, λοιπόν, δεν ονειρευόμουν έναν ονειρεμένο γάμο, μια ονειρεμένη είσοδο και ένα ονειρικό νυφικό. Λίγο το ότι μικρή ήμουν «αγοροκόριτσο» και μέσα στα αθλήματα, λίγο το ότι μετά έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, λίγο το ότι στη δουλειά φόρεσα ….κάμποσα νυφικά και μπορεί κάποιος να πει ότι μπούχτισα, λίγο το ότι και ο άντρας μου έβλεπε το γάμο όπως και εγώ ( « ε… θα παντρευτούμε κάποια στιγμή… οκ»), όλα αυτά με κάνανε να το υποτιμάω σαν life event και να το αντιμετωπίζω περισσότερο σαν κλιπ (γι’ αυτό και είχα κουμπάρο τον σκηνοθέτη των περισσοτέρων μου κλιπς, Γιάννη Παπαδάκο) και λιγότερο σαν την στιγμή της ζωής μου.
Κοιτάζοντας πίσω όμως είχα λάθος. Αρχικά γιατί δώσαμε μεγάλη χαρά στους γονείς μας, που κι αυτοί όσο και να λέγανε πιο παλιά ότι δεν τους νοιάζει, όσο μεγαλώνουνε τις θέλουν αυτές τις στιγμές.
Δεύτερον ήταν το πάρτυ που κανείς από όσους μας ξέρουν δεν περίμενε να δει: ένα παραδοσιακό γλέντι με όλη τη σημασία της λέξης.
Και τρίτον γιατί ήταν όλα τόσο ζωντανά, μάλλον επειδή όλα έγιναν μέρα, όπως παλιά. Θυμάμαι κάθε λεπτό, κάθε πρόσωπο, όλους αυτούς που χαίρονταν με τη χαρά μου, όλους τους φίλους μου.
Και όσο περνάει ο καιρός, δεν μετανιώνω που δεν έχουμε βίντεο του γάμου, είναι όλα καταγεγραμμένα άριστα στη μνήμη και τις καρδιές μας.
Κατερίνα Στικούδη
