Λίγο ακόμα...
Ωραίο πράγμα ο ύπνος. Ειδικά όταν «σβήνεις» μετά από μια κοπιαστική μέρα. Ακόμα πιο ειδικά όμως ο πρωινός ύπνος, αυτός δηλαδή που ενώ έχεις κοιμηθεί νωρίς, νιώθεις ότι ποτέ δεν είναι αρκετός. Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Και αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει πολλά χρόνια.
Μπορεί κάποιος να πει, χωρίς να κατηγορηθεί από μένα, ότι είμαι μεγάλος λάτρης του ύπνου. Αλλά την ίδια ώρα μια κινούμενη αντίφαση στο θέμα αυτό. Γιατί ενώ μου αρέσει πάρα πολύ, δεν εμφανίζω τα συμπτώματα του τυπικού υπναρά : αργοπορία, νωχελικότητα και ασυνέπεια. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Όπως θα ξέρετε ήδη ως τακτικοί αναγνώστες της νεοσύστατης αυτής στήλης στην ολόφρεσκη αυτή ιστοσελίδα, η κολύμβηση μπήκε στη ζωή μου από μικρή ηλικία και το πρώτο πράγμα που μου στέρησε – ακόμα και πριν το φαγητό – ήταν ο ύπνος. Στις 5 κάθε πρωί στο πόδι το Κατερινάκι. Κάτι που σήμαινε ότι ήμουν καθημερινά με 6 ώρες ύπνο maximum. Και φυσικά οι Κυριακές με το «χουζούρεμα» με τη μαμά και τον μπαμπά είχαν ακόμα πιο μεγάλη αξία. Μετά στην Αθήνα ξεκίνησα στον “Πρωινό καφέ»…. Ε, και από το όνομα καταλαβαίνετε ότι πάλι στερημένη ήμουν από ύπνο!
Κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά, αλλά και σε όσα ακολούθησαν ήταν ότι δεν αργούσα (-συνήθως) και βέβαια η έλλειψη πρωινού ύπνου που τόσο αγαπάω. Όταν δε ξεκίνησαν και τα ξενύχτια με τη μουσική και τις περιοδείες, καταλαβαίνετε ότι ο ύπνος έγινε πολυτέλεια.
Μετά λοιπόν, από κάποια εμπειρία με τον Μορφέα, έχω φτάσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Αρχικά, ο ύπνος της ημέρας δεν αναπληρώνει ποτέ τον κανονικό, βραδινό ύπνο. Που σημαίνει ότι το ξενύχτι είναι ότι χειρότερο για το βιολογογικό μας ρολόι, για το δέρμα και τη σωστή λειτουργία του οργανισμού μας. Γενικά, είναι άλλο να αναγκάζεται κάποιος να ξενυχτήσει λόγω δουλειάς, και άλλο να κάνει χαζά ξενύχτια με τηλεοράσεις, video games, και άλλα τέτοια. Δεύτερον, ο μεσημεριανός ύπνος, που είναι πολύ γλυκός, συνήθως με αποδιοργανώνει, ειδικά όταν ξεπερνάει τα όρια του «power nap” που λένε και στο χωριό, δηλαδή το μισάωρο.
Και ερχόμαστε στο πιο κομβικό σημείο. Τη σχέση ύπνου – γυμναστικής. Που συνδέονται άμεσα. Όταν γυμνάζομαι εντατικά, χρειάζομαι ύπνο. Κανονικό, οχτάωρο, με τις κότες που λέμε. Και γενικά, όσο και να μη μου αρέσει, όταν σηκώνομαι εκεί γύρω στις 8 με 8μιση και ξεκινάω να γυμνάζομαι, αποδίδω καλύτερα και νιώθω μέσα στη μέρα παντοδύναμη, μέχρι βέβαια τις δέκα – έντεκα που σβήνει ο διακόπτης.
Συμπέρασμα; Ο σωστός ύπνος, σε συνδυασμό με τη σωστή άσκηση, τη σωστή διατροφή και – όσο γίνεται – τις μειωμένες καταχρήσεις, κάνει καλό σε πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ. Στη δύναμη των φωνητικών χορδών, στην υγεία του δέρματος, στη libido, στην ψυχολογική κατάσταση και γενικά φέρνει μια ευεξία που όμοιά της δεν υπάρχει. Συνδυάζεται με ομαλότητα στις εργασιακές και διαπροσωπικές σχέσεις, με όρεξη και δημιουργικότητα, με διάθεση και χαμόγελο.
Παρόλα αυτά, φίλες και φίλοι μου, δε θα κατηγορήσω ποτέ κανέναν που θα πει «λίγο ακόμα» ενώ θα πατάει το snooze στο ξυπνητήρ και θα σκέφτεται ότι 10 λεπτά έχουν την αξία 2 ωρών και θα ισορροπήσουν λίγο την κατάσταση… και δε θα τον κατηγορήσω όχι μόνο γιατί το κάνω και εγώ, αλλά γιατί ζηλεύω όταν δεν το κάνω.
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
