Anger Management
Σαν λαός γενικά, μας αρέσουν οι φωνές. Βράζει το αίμα μας! Ο συνδυασμός του μεσογειακού ταμπεραμέντου με τον ανατολίτικο θυμό μας κάνει ευέξαπτους. Έχω γνωρίσει πολύ λίγους ανθρώπους που πραγματικά μπορώ να τους χαρακτηρίσω «ήρεμους», «νηφάλιους»… Ως γνήσια Σαλονικιά, που λέει αυτά που σκέφτεται, χωρίς φόβο αλλά με πάθος, έχω κατά καιρούς δώσει ρεσιτάλ σε ξεσπάσματα οργής, τόσο σε προσωπικές όσο και σε δημόσιες στιγμές, που αλήθεια με έβαλαν σε σκέψεις.
Εδώ και κάποια χρόνια έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και στους ανθρώπους που αγαπώ ότι θα κόψω τις φωνές, την ίδια στιγμή που ουσιαστικά περιμένω και από αυτούς να κάνουν το ίδιο. Καταθέτω λοιπόν κάποιες εμπειρικές διαπιστώσεις, κάποιες σκέψεις, χωρίς να διεκδικώ τον τίτλου του ειδικού, το αντίθετο μάλιστα, θα συνιστούσα σε όποιον διαπιστώνει ότι πραγματικά δεν είναι απλά «ευέξαπτος» αλλά κάτι πολύ παραπάνω, να αναζητήσει αμέσως τη βοήθεια ειδικών.
Οι φωνές και τα νεύρα διαπιστώνω ότι κάνουν την εμφάνισή τους με διαφορετικό πρόσχημα αλλά ίδια μορφή στην προσωπική ζωή (ερωτικές – οικογενειακές αλλά και φιλικές σχέσεις) και στην επαγγελματική ζωή. Αυτό που η προσωπική μου πείρα με έχει διδάξει είναι ότι συνήθως αφήνουμε σχέσεις και καταστάσεις να εξελίσσονται αρνητικά ώσπου η οργή, ο θυμός, η ένταση να εμφανίζονται κλιμακώνοντας τα προβλήματα, χωρίς ποτέ να δίνουν λύσεις.
Το βασικό μου πρόβλημα με τις φωνές είναι πολύ απλό: χάνω το δίκιο μου. Χρησιμοποιώ πρώτο πρόσωπο γιατί θυμάμαι χαρακτηριστικά πολλές καταστάσεις που έφτασα στα όρια, θυμάμαι την αιτία του καυγά, θυμάμαι να ΞΕΡΩ ότι είχα δίκιο και μετά… να ζητάω συγγνώμη. Πάω στοίχημα ότι έχει συμβεί και σε πολλούς από σας. Επιπλέον η λεκτική βία – γιατί περί αυτού πρόκειται – είναι κάτι που είναι πλέον στην εποχή μας φανερά κατακριτέο στη δουλειά, στην εκπαίδευση, στις ενδοοικογενειακές σχέσεις.
Μπορείτε εύκολα να αναζητήσετε βιβλία, μελέτες, να βρείτε on line αλλά και στην τηλεόραση γνώμες ειδικών, για το πόσο στιγματίζουν οι φωνές, τόσο τους δέκτες, όσο και τους τρίτους παρευρισκόμενους (προφανώς και μιλάμε για παιδιά σε οικογένειες). Αφήνουν μια πικρή γεύση, μια ενοχή, μια κενότητα. Ένα αίσθημα για μια άσκοπη μάχη που δεν έπρεπε να δοθεί εξ αρχής.
Τους τελευταίους μήνες, οι αλλαγές στη ζωή μας, ο εγκλεισμός, η κρίση, και γενικά οι περιορισμένες ευκαιρίες για αλλαγή σκηνικού, μας κάνουν πιο οξύθυμους, πιο επιρρεπείς στο να βάλουμε τις φωνές. Μέσα στην ένταση μπορεί να ειπωθούν πράγματα για τα οποία αμέσως θα μετανιώσουμε. Και οι λέξεις, οι εντάσεις πληγώνουν. Σε σημείο που πολλές φορές είναι μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας «ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι» όταν θα μπορούσαμε πιο πολιτισμένα να αντιμετωπίσουμε τις διαφωνίες.
Σε πολλούς καυγάδες συλλαμβάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί τον τσακωμό, ως τρίτος. Αυτό μετατρέπει όλο το θέαμα σε κάτι πιο επουσιώδες, πιο επιφανειακό – όχι αστείο – και είναι πιο εύκολο να καταλάβω ότι η ζωή είναι σύντομη, πολύ μικρή για μεγάλους ασήμαντους τσακωμούς, για μίση με ανθρώπους που αγαπώ και για να κρατάω «μούτρα» ή κακία όταν η γλώσσα μας έχει μέσα λέξεις όπως η «συγγνώμη» ή «συγχώρεση» και ο διάλογος είναι πάντα ο καλύτερος μας φίλος μας στην επικοινωνία με τους άλλους.
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
