Kανείς δεν είναι άτρωτος πίσω από το τιμόνι

Σκέφτηκα πάρα πολύ έντονα πριν δημοσιοποιήσω αυτές τις σκέψεις. Οι λόγοι πολλοί, αλλά ο πιο σημαντικός είναι ένας. Όταν φεύγει από τη ζωή ένας νέος άνθρωπος, τόσο δημοφιλής, τόσο δημιουργικός, στο απόγειο της καριέρας του – ο λόγος προφανώς για τον Madclip – στην εποχή των social media βλέπουμε πολλούς να θέλουν να «συμμετέχουν στη δημόσια θλίψη» τη στιγμή που δεν τον γνώριζαν, δεν είχαν σχέση με την προσωπική ή επαγγελματική του πορεία. Δε θέλω να γίνω ακόμα ένας. Το συμβάν είναι αναμφίβολα τραγικό, έχω επηρεαστεί αρκετά. Και αν το χρησιμοποιώ σαν αφορμή, είναι γιατί θα μιλήσω για κάτι που προφανώς έχει σχέση αλλά και πολύ μεγαλύτερη προέκταση.

Σχετικά πρόσφατα πούλησα το γρήγορο - διθέσιο αυτοκίνητο που είχα για δέκα περίπου χρόνια. Το ίδιο έκανε και ο άντρας μου. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ουδέποτε έβλεπα τα αμάξια ως status symbol. Προφανώς και είναι. Αλλά στη δική μου λογική, είναι απλά ένα μέσο που θα σε πάει από το ένα σημείο στο άλλο. Θέλω να είναι αξιόπιστο και γρήγορο. Με τα χρόνια όμως διαπίστωσα ότι δεν είναι εύκολη η διαχείριση της ταχύτητας. Και δεν βλέπω τον εαυτό μου με την τυπική υποτιμητική ματιά του μέσου Έλληνα «α.. γυναίκα είναι… δεν ξέρει». Το αντίθετο μάλιστα, θεωρώ ότι είμαι αρκετά ικανή στο τιμόνι. Βλέπω όμως, εδώ και καιρό, με άλλο μάτι τα 130 στην εθνική, τα 100 μέσα στην πόλη, την επιτάχυνση και όλα αυτά που πιο μικρή ίσως με συνάρπαζαν. Και σε συζητήσεις με φίλους και φίλες δεν τα βγάζω πέρα.

Είμαστε ένας λαός που ζει καθημερινά το οξύμωρο. Να είμαστε σε θέση να έχουμε -προφανώς όχι όλοι – γρήγορα και αξιόπιστα αυτοκίνητα, άλλα πιο παλιά και άλλα πιο νέας τεχνολογίας, την ώρα που δεν έχουμε σαν κοινωνία οδική παιδεία και οδικό δίκτυο. Δεν θα μπω στη διαδικασία να παραθέσω στατιστικές, δεν θα γίνω τόσο γραφική. Ούτε θεωρώ το θάνατο ενός νέου παιδιού μια ακόμα στατιστική. Το αντίθετο μάλιστα: ένα συγκλονιστικό γεγονός που στο πρόσωπό του μπορεί να δω τον εαυτό μου, τον φίλο μου, τον άντρα μου. Γιατί όλος αυτός ο περίγυρος έχει σε εγγύτητα τον συνδυασμό δουλειά με ξενύχτι, κοινωνικές υποχρεώσεις, γρήγορο αυτοκίνητο, εμπειρία και αυτοπεποίθηση στο τιμόνι. Πολλές φορές και ακόμα περισσότερους παράγοντες που εδώ δεν υπήρχαν: κούραση και οδήγηση ακόμα πιο πρωινές ώρες, αλκοόλ (που ακόμα και σε μικρή ποσότητα για κάποιους αλλάζει την οπτική στο τιμόνι).

Δεν είναι ώρα να απαριθμούμε προσωπικές εμπειρίες που έχουν φέρει εμάς ή γνωστούς μας ένα βήμα πριν το θάνατο ή ακόμα στο νοσοκομείο. Αν μπορούμε να συμπεράνουμε κάτι από όλο αυτό είναι ότι κανείς δεν είναι άτρωτος πίσω από το τιμόνι, ένα σημείο στο οποίο πρέπει να καθόμαστε με πλήρη ευθύνη και συναίσθηση για το τι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Κατερίνα Στικούδη