Με μια βαλίτσα στο χέρι
Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, τα ταξίδια ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Χειμώνα καλοκαίρι, με βροχή με ήλιο, πρωί μεσημέρι βράδυ. Είτε στην επαρχία, νησιά ή ακόμα και στο εξωτερικό. Με αμάξι ή αεροπλάνο. Αφού μάλιστα συνήθιζα να λέω πως το αεροδρόμιο είναι το δεύτερο σπίτι μου, ήξερα ονόματα υπαλλήλων που δούλευαν εκεί, έβλεπα πιο συχνά ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου σε αίθουσα αναχωρήσεων παρά σε events ή κάπου αλλού.
Ναι αλλά πόσο αυτό όλο ήταν ΤΑΞΙΔΙΑ; Κατά πόσο όλη αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει όλες τις εμπειρίες που έρχονται με τη γνωριμία ενός άλλου τόπου; Να πας σε ένα πολιτιστικό χώρο, να απολαύσεις έναν καφέ στην πλατεία του χωριού, να γνωρίσεις ανθρωπους, να βγάλεις μια φωτογραφία αληθινή και όχι δήθεν για τα social...; Απαντώ όμορφα και ψύχραιμα: καθόλου. Ήταν τέτοια η φύση της δουλειάς, που η παραμονή σε κάθε προορισμό μπορεί να μην ξεπερνούσε καν το 24ωρο. Και πάντα οι φιλόξενοι άνθρωποι σε αυτά τα μέρη έλεγαν “κάτσε να δεις το τάδε αξιοθέατο” ή “γιατί φεύγεις χωρίς να κολυμπήσεις στην όμορφή αυτή παραλία”. Και εγώ άλλες φορές αληθινά λυπόμουν, άλλες αληθινά δεν με ένοιαζε αφού δεν ήμουν καν σίγουρη για το που ακριβως βρισκόμουν ή που θα πήγαινα μετά.
Δεν μετανιώνω για αυτήν την ταραχώδη και δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ήταν δημιουργική, επικερδής και γενικά όποιος γνωρίζει από τον χώρο μας, δεν διαρκεί πολύ, για πολλούς και διάφορους λόγους. Η παύση προφανώς ήρθε το 2015 με τα Capital controls, αλλά το μεγάλο σοκ ήταν με την έναρξη της πανδημίας.
Αυτό όμως που εδώ συζητάμε είναι πως ενώ μετακινιόμουν από τόπο σε τόπο, δεν ταξίδευα. Και μου αρέσουν τα ταξίδια. Αλήθεια και ειλικρινά. Και δεν μπορώ καν να συγκρίνω τις διήμερες αγχωμένες αποδράσεις σε ένα συγκεκριμένο προορισμό με την αίσθηση ξεγνοιασιάς που δίνει η γνήσια ταξιδιωτική εμπειρία.
Βλέπω πρόσφατα φίλους και μη, να έχουν επιστρέψει στην ταξιδιωτική τους πορεία. Να μη φοβούνται. Να ανεβάζουν φωτό από αεροδρόμια. Να επισκέπτονται ελληνικούς και μη προορισμούς. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο όλο αυτό. Και απόμακρο. Όχι γιατί πλέον είμαστε οικογένεια με μικρό παιδί. Αλλά γιατί τα ταξίδια είναι απελευθέρωση. Και η μάσκα, τα πιστοποιητικά, οι έλεγχοι, οι ερωτήσεις, το άγχος, όσο απαραίτητα κι αν είναι στην εποχή μας, μόνο λυτρωτικά και αγχολυτικά δε λειτουργούν. Και το ξέρουμε αυτό. Στις αρχές του 2018 είχα πάει στην Αυστραλία. Αδυνατώ να σκεφτώ ταξίδι 20 ωρών στο αεροπλάνο με μάσκα.
Το μόνο που μου φαίνεται πιο κοντινό και εύκολο είναι οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο εντός Ελλάδας. Κυρίως στα χωριά μας που τόσο μου έχουν λείψει και προσφέρουν τόσες ευκαιρίες για ηρεμία. Και βέβαια περιμένω να μπει η ζωή όλων μας σε μια σειρά για να μπορέσουν όλοι πια ανεξαιρέτως να οργανώνουν μικρές ή μεγάλες αποδράσεις, μαζί τους και εγώ!
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
Δημοφιλή άρθρα
