Η αγαπημένη γωνιά του σπιτιού μου
Όσο και να έχουμε «χορτάσει» το σπίτι μας όλο αυτό το διάστημα, με τους περιορισμούς κυκλοφορίας, τα απανωτά lockdown και ένα γενικότερο κλίμα αμφιβολίας που έκανε κάθε πιθανή έξοδό μας να τη σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω, θεωρώ ότι κάνουμε ότι καλύτερο να νιώθουμε άνετα και όμορφα στα στενά πλαίσια που καθορίζει αυτό που ονομάζουμε σπίτι. Την ίδια ώρα, ειδικά εμείς οι γυναίκες, με τα επιβαρυμένα προγράμματα που ειδικά όταν συνδυάζεται δουλειά και ευθύνες του σπιτιού, κουραζόμαστε λίγο παραπάνω, οφείλουμε στον εαυτό μας να έχουμε τον προσωπικό μας χώρο.
Η δική μου μεριά «ασφαλείας», το σημείο του σπιτιού που νιώθω πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού, είναι αυτό που προβάλλω και περισσότερο στα πιο πολλά βιντεάκια που κατά καιρούς ανεβάζω στα social media. Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί έχει να κάνει με τη μουσική…
Όταν ξεκίνησα να παίρνω πιο ζεστά το θέμα με το τραγούδι, νομίζω κάπου στο τέλος του 2010, όταν δηλαδή είχα δύο δυνατές συνεργασίες («Τώρα», «Εμμονή») στο βιογραφικό μου και ετοίμαζα το πρώτο μου album, κατάλαβα πως η μουσική γίνονταν σιγά σιγά μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Λίγο το απωθημένο που είχα με το πιάνο από μικρή, λίγο που έβλεπα τον άντρα μου να ακουμπάει με στοργή τα μαυρόασπρα πλήκτρα, αλλά και – πιο πολύ ίσως – ο εγωισμός μου που με κάνει να δίνομαι ολόψυχα σε αυτό που κάθε φορά με συναρπάζει και καταπιάνομαι, ασχολήθηκα με το πιάνο.
Έψαξα και βρήκα τον δάσκαλο που μου έδειξε υπομονετικά το δρόμο, μιλάω για τον μοναδικό Μάριο Καζά, και ξεκίνησα από το μηδέν. Κυριολεκτικά. Και αν η ηλικία στην οποία ήμουν θεωρείται από πολλούς απαγορευτική, είμαι εδώ για να σας πω ξεκάθαρα ότι όποιος θέλει μπορεί να πετύχει – σε ατομικό επίπεδο μόρφωσης και βελτίωσης - ότι θέλει, αρκεί να έχει πείσμα, επιμονή, δύναμη, στήριξη και κατάλληλο περιβάλλον. Δε λέω ότι είμαι σε σημείο να δίνω κονσέρτα, αλλά σίγουρα νιώθω πιο άνετα όταν «μιλάω» την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής και κατανοώ τη δυσκολία ή ευκολία κάθε καλλιτεχνικού πονήματος έστω και λίγο παραπάνω από πριν.
Κάπου εκεί, όταν κατάλαβα ότι θα με συντροφεύει η μουσική για καιρό, αγόρασα ένα πιάνο. Και όταν πια μετακομίσαμε στο νέο μας σπίτι, έφερε και ο άντρας μου το δικό του – ένα πολύ παλιό, ομολογουμένως αρκετά εντυπωσιακό πιάνο του 19ου αιώνα – και κάπως έτσι διαμορφώθηκε το σκηνικό που θεωρώ ότι αποτελεί το αγαπημένο σημείο στο σπίτι μας.
Από το παράθυρο, όλο το δωμάτιο λούζεται, ειδικά τις πρωινές ώρες, με ένα έντονο φως που δίνει την αίσθηση άλλης εποχής. Στον απέναντι τοίχο υπάρχει μια μεγάλη βιβλιοθήκη αλλά προτιμάω τη γωνία που τα δύο πιάνα κοιτάζονται και είναι έτοιμα να χορέψουν στη μουσική που τα ίδια θα δημιουργήσουν.
Είναι σημείο εργασίας, πολλές φορές εκεί δουλεύω πάνω σε νέα τραγούδια, κάνω πρόβες, δοκιμάζω πράγματα. Είναι το σημείο που αλήθεια νιώθω παντοδύναμη κάθε φορά που πετυχαίνω τους στόχους μου, αλλά και αδύναμη όταν συνειδητοποιώ το εύρος της μουσικής, της γνώσης, της άγνωστης μελωδίας που μένει απλησίαστη από όλους μας.
Είναι σημείο έμπνευσης αφού γράφονται και από τους δυο μας πολλά τραγούδια, που άλλα βγαίνουν και άλλα τα κρατάμε για μας, αλλά κυρίως είναι το σημείο που χάνομαι με τις ώρες, δοκιμάζοντας τα όριά μου, ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα και απλά ….. είμαι ο εαυτός μου.
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
