Δύο "ξένοι" στην ίδια στέγη
Όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο περίεργο μου φαίνεται. Βασικά, αν μου έλεγε κάποιος δέκα χρόνια πριν, ότι θα πέρναγα καλά και θα απολάμβανα τη συγκατοίκηση, όχι απλά θα τον κοίταγα περίεργα, σίγουρα θα πίστευα ότι έστω και αν το παραδεχόμουνα δημόσια, μέσα μου θα ήξερα ότι δεν είναι έτσι. Αλλά κοίτα να δεις που όχι απλώς μου αρέσει, όχι απλώς περνάω καλά, αλλά δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει διαφορετικά. Μη νομίζετε όμως ούτε για ένα λεπτό ότι είναι μια απλή διαδικασία και δεν κρύβει παγίδες….
Φεύγοντας στα 18 από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη για να πάω στην εξωτική Λάρισα για σπουδές – που και σπίτι δεν ήμουνα πολύ αφού όλη μέρα σχολείο, κολυμβητήριο, φροντιστήριο – ήμουν έτοιμη για νέες περιπέτειες. Το λίγο που έζησα τη φοιτητική ζωή, με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να τα έχω όλα. Και την ανεξαρτησία μου (μόνη σε ένα μικρό διαμερισματάκι) και τις περγαμηνές της συγκατοίκησης (διαμερισματάκι που ήταν όμως σε μια πολυκατοικία που είμασταν σχεδόν όλοι φοιτητές και περνάγαμε τέλεια).
Μόλις ήρθα στην Αθήνα και ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια, βίωσα αρκετές μετακομίσεις. Σε μία από αυτές είχα συγκάτοικο μια πολύ καλή μου φίλη. Να σας πω την αλήθεια καλά πέρναγα, αλλά δούλευα τόσο πολύ που δεν κατάλαβα τις δυσκολίες του εγχειρήματος, ούτε αν αλήθεια ήμουν εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Είχα γενικά μια αίσθηση ευθύνης και ασφάλειας μαζί, που πριν καλά καλά ωριμάσει στο μυαλό μου, μετακόμισα ξανά και μπόρεσα να μείνω μόνη μου.
Εν συνεχεία γνώρισα τον μελλοντικό σύζυγό μου, αλλά απολαμβάναμε και οι δύο το «πέρα δώθε» στα σπίτια του ενός και του άλλου, χωρίς τις ευθύνες της συγκατοίκησης. Αυτό έγινε μετά από κάποια χρόνια, όταν πια γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλον ή έτσι νομίζαμε…
Γενικά, αγαπημένοι μου, δεν είναι εύκολο όταν ένας άνθρωπος ζει μόνος του για πολλά χρόνια, να απαρνηθεί τις (κακές συνήθως) συνήθειες της εργένικης ζωής. Δεν είναι εύκολο να ρυθμίζεις τα ωράριά σου με τα ωράρια ενός άλλου ανθρώπου, του άλλου φύλλου, που και αυτός έχει τα ίδια (φαντάζομαι) προβλήματα.
Χρειάζονται αρκετές παραχωρήσεις, από μικροπράγματα μέχρι και σημαντικά θέματα. Από τις συνήθειες του ύπνου, που σπάνια ταυτίζονται – ακόμα και σήμερα δε μπορώ να καταλάβω πως άνθρωποι δεν κοιμούνται με σκοτάδι πίσσα και συνθήκες «τάφου» - μέχρι και τις ώρες φαγητού. Χρειάζεται υπομονή και κατανόηση. Δηλαδή να καταλάβεις ότι περίπου 8 χιλιάδες βινύλια και cds όχι μόνο έχουν συναισθηματική αξία για τον άλλον, αλλά μπορεί να διαμορφώσουν όμορφα έναν χώρο. Το ίδιο και αυτός να νιώσει ότι τα παπούτσια για μια γυναίκα, ειδικά στη δουλειά μας, ΠΟΤΕ δεν είναι αρκετά και ΠΟΤΕ δεν είναι αρκετός ο χώρος που τα φιλοξενεί.
Πέρα από τα επιφανειακά όμως, οι παραχωρήσεις αποκτούν νόημα όταν όλα είναι γινόμενο συζητήσεων, ψύχραιμων σκέψεων, ώριμων αποφάσεων. Γιατί όσο δύσκολη γίνεται η συγκατοίκηση μετά από μια ηλικία, τόσο αυτή η ηλικία σε κάνει πιο ώριμο άνθρωπο και με καθαρό νου, ώστε να αποφεύγονται τα ιπτάμενα αντικείμενα και η «ξαφνικές ανακαινίσεις». Το ότι δυο άνθρωποι συγκατοικούν, αυτό δεν σημαίνει ότι παύουν να έχουν φίλους, ενδιαφέροντα, προσωπικές ρουτίνες, που αβίαστα να ξέρετε θα πολτοποιηθούν – με την καλή έννοια – σε μια όχι άμορφη μάζα.
Βέβαια, για μην είμαστε υπερβολικοί, βοηθάει ότι οι δύο άνθρωποι που συγκατοικούν, έχουν κοινά ενδιαφέροντα, εργάζονται σε παρόμοια πεδία και τα ωράρια συμπίπτουν. Και όσο και αν μπορεί η μάχη για το τηλεκοντρόλ να μοιάζει χαμένη εκ των προτέρων, ε… σίγουρα θα σας αρέσει να φοράτε ρούχα του, και σίγουρα θα νιώθετε πιο ασφαλείς σε κάθε σας κίνηση….
Α, μην ξεχάσω… βοηθάει πολύ όταν ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ ΥΠΕΡΟΧΑΑΑΑΑ!!!!!
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
