Είμαστε αυτό που δείχνουμε ή αυτό που κρύβουμε;

Προσωπικά παρατήρησα ότι ο καθένας έβγαλε προς τα έξω ότι είχε περισσότερο κρυμμένο! Όταν ζει στο παραμύθι του ο άνθρωπος, τύπου ερωτευμένος, χαρούμενος, βρίσκεται σε διακοπές, όταν διανύει όμορφη περίοδο, όταν όλα είναι υπέροχα, όλα ροζ, ο άνθρωπος βγάζει αρμονία, χαρά, μιλά για όμορφες ιστορίες, είναι ένα χαμόγελο ολόκληρος, τα βλέπει όλα θετικά!

Όταν ζει σε εφιαλτική περίοδο βγάζει ότι εφιαλτικό έχει ζήσει! Οπότε και στις δυο περιπτώσεις βλέπω κάτι καλό. Στο παραμύθι αυτονόητο το γιατί, δεν χρειάζεται επεξήγηση. Στον εφιάλτη, υπέροχο και πάλι, καθώς ο άνθρωπος πάτησε τον φόβο του και τον αντιμετώπισε. Συνειδητοποίησε ότι δεν του αρέσει άλλο ο εφιάλτης και για να φύγει σαν συναίσθημα που αρχικά του το υπενθύμισε η συνθήκη, οφείλει να διώξει ότι εφιαλτικό δεν έχει αντιμετωπίσει!. Αποφάσισε να κάνει κάτι τον πόνο του. Η φασαρία που τον έτρωγε σαν σαράκι για χρόνια, ξεπρόβαλε στην επιφάνεια.

Μήπως εστιάζουμε λάθος;

Είχα μια συζήτηση τις προάλλες και έπεσε στο τραπέζι η ατάκα μήπως η ευτυχία είναι στιγμές; Και αναρωτήθηκα ακαριαία, γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί προσπαθούμε να ορίσουμε το όμορφο και όχι το άσχημο; Γιατί να μην αναφερόμαστε ότι είναι στιγμές η λύπη, ο θυμός, η στεναχώρια; Γιατί αναφερόμαστε συνέχεια ως προς την ευτυχία και παλεύουμε να βρούμε τι είναι για να της βάλουμε ετικέτα και δεν την δημιουργούμε απλά; Γιατί λέμε ότι μας αρέσουν τα δύσκολα; Γιατί αν μας έρθει κάτι όμορφο με ευκολία είναι κακό; Τόσο εθισμένοι είμαστε στο πρόβλημα; Μήπως εστιάζουμε λάθος; Μήπως τα απλά τα κάνουμε σύνθετα χωρίς λόγο; Μήπως γιατί ΑΥΤΟ είναι το βολικό; Αν είσαι ευτυχισμένος και έχεις βρει τη προσωπική σου συνταγή δεν αναρωτιέσαι. Είσαι! Η ύπαρξη σου είναι ευτυχισμένη. Το νιώθεις και αφού το νιώθεις το εκπέμπεις και αφού το εκπέμπεις το φανερώνεις.

Μπορείς να το μεταδώσεις αυτό το συναίσθημα σε άλλους;

Όχι, επί της ουσίας. Μακάρι να γινόταν. Η ωμή αλήθεια είναι... Δεν γίνεται! Είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Όποιον και να ακούσεις να σου μιλάει, ότι και να διαβάσεις, αν εσύ δεν αποφασίσεις ότι θες να βρεις το δικό σου κλειδί, για να ανοίξεις τη δική σου πόρτα προς την ευεξία, θα νιώθεις την ευτυχία στιγμές, αναλόγως με το ποιος είναι δίπλα σου, τι δύναμη παίρνεις από τον άλλον, τι εισπράττεις από τις καταστάσεις. Θα εξαρτάσαι από τον εξωτερικό παράγοντα εν ολίγοις.

Η ευτυχία είναι επιλογή, όπως ακριβώς είναι και η λύπη

Είναι κατάσταση η ευτυχία. Ζω μέσα από όποια αφετηρία θέλω, αφού έχω επιλέξει συνειδητά ποια θέλω να είναι και φυσικά θα παίζουν μπάλα τα συναισθήματα. Καρδιογράφημα είμαστε άλλωστε. Μια φορά μου είχε πει κάποιος, (ελάχιστα με ήξερε και ήταν ο τύπος που του αρέσει το πινκ πονγκ, δηλαδή έλα να δημιουργήσουμε χαμό, διαπληκτισμό και ένταση) "δύσκολο κάποιος να είναι κοντά σου;" Γιατί ρώτησα και μου απάντησε "γιατί είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν είναι εύκολο αυτό να το διαχειριστεί κανείς."

Είχε δίκιο! Τότε δεν το είχα καταλάβει και πολύ καλά. Για εκείνον η ευτυχία ήταν κάτι πολύ μακρινό, άρα με έβλεπε μέσα από μικροσκόπιο. Του φάνταζε τεράστια η απόσταση μας. Αρκετοί κατά τα χρόνια, ωστόσο, μου έχουν πει ότι δεν με καταλαβαίνουν. Με κοροϊδεύεις, μου είχε πει ένας άλλος και μάλιστα πολύ θυμωμένα. "Γιατί, το λες αυτό" τον ρώτησα. Γιατί δεν σε καταλαβαίνω, μου απάντησε. Αποδέχτηκα, ότι εφόσον έχω ακούσει αρκετές φορές ότι δεν με καταλαβαίνουν, κάτι έπρεπε να κοιτάξω περισσότερο. Το κοινό σημείο ήταν ότι δεν έπαιζα το παιχνίδι της αντιπαράθεσης. Αν κάποιος είχε τη διάθεση να τσακωθεί εγώ ή σιωπούσα ή αποχωρούσα και αυτό έκανε έξαλλη την άλλη πλευρά.

Που κατέληξα με τα χρόνια;

Αυτοί που μου το έλεγαν αυτό, είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη να αγαπηθούν. Αυτοί που αντιδρούσαν. Ναι! Αυτοί που το παίζουν δυνατοί. Αυτοί που δημιουργούσαν σαματά. Αυτοί είναι που έχουν περισσότερη ανάγκη από αγάπη. Αυτοί που έχουν έτοιμη την ατάκα για απάντηση. Αυτοί που δεν ακούνε. Αυτοί που προβάλλουν προς τα έξω μια έντονη παρουσία, που θα μπούνε σε ένα χώρο δημιουργώντας φασαρία. Τότε δεν το ήξερα. Τότε έφευγα από αυτούς τους ανθρώπους. Λάθος μου, αυτοί είναι που χρειάζονται περισσότερο τους ανθρώπους με θετική νοοτροπία. Αν ο άλλος θυμώνει ή κλαίει για να σε κερδίσει και εσύ του μιλάς όμορφα, ώριμα, ακόμα και όταν είσαι και εσύ μέσα σου στα πατώματα, δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Όντως θεωρεί ότι τον κοροϊδεύεις. Δεν έχει μάθει αλλιώς! Αυτός που πονά λοιπόν και το παρά δείχνει, αυτός που φωνάζει υπερβολικά, αυτός που πράττει γενικά με την υπερβολή τις περισσότερες φορές το κάνει γιατί υποφέρει μέσα του και πρόκειται για κραυγές βοηθείας. 

Εν κατακλείδι δεν είμαστε ότι δείχνουμε, είμαστε ότι κρύβουμε! Τη Σοφία, ωστόσο, τη κατακτάς στη πορεία της ζωής αν σου επιτρέψεις να εμβαθύνεις. Για να κλείσω, ωστόσο, όπως ξεκίνησα, απαντώντας και εγώ στην ερώτηση μου: Τι αποκόμισα εγώ από τον έναν χρόνο κορονοϊού; Εμπέδωσα ότι η θεωρία είναι ασήμαντη αν δεν κάνεις πράξη όσα λες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάθε μέρα νέα αρχή. Και η ζωή είναι υπέροχη. Μου είπε κάποιος, πρόσφατα, μα πώς λες ότι η ζωή είναι υπέροχη ακόμα και τώρα; Δεν ζούμε τώρα. Εγώ θεωρώ ότι ζούμε του απάντησα και από ότι βλέπω και εσύ ζεις!